အႏုျမဴစစ္ႀကီးျဖစ္မျဖစ္ထက္
ကိုယ္က မင္းျပန္ခ်စ္မခ်စ္ပဲ အေရးႀကီးေနမိတယ္။
ကြန္ျမဴနစ္စနစ္ရဲ႕ က်ဆံုးမႈထက္ဘံုစနစ္နဲ႕
မင္းကို ေမွ်ာ္လင့္ေနတတ္သူေတြကိုပဲစိတ္ညစ္ေနမိတယ္။
သစ္ရြက္လႈပ္ရင္လည္းခ်စ္တယ္။
သက္ဆင္ မရွိေတာ့ရင္လည္းခ်စ္တယ္။
ကိုယ့္ႏွလံုးသားကို မဲေပးသူမရွိလည္း
လမ္းမလြတ္ေပမယ့္ နတ္ရဲတဲ့သစ္ပင္လို
ေပကပ္ရွင္သန္ရင္းခ်စ္တယ္။
ေလးျဖဴသီခ်င္း မဆိုေတာ့လည္း
ကိုယ္က မင္းကို ခ်စ္ေနမွာပါပဲ
တို႕ၿမဳိ႕ေလးကို လူမုန္းမ်ားေနလည္း
ခ်စ္တယ္။
ဆူနာမီနဲ႕နီးကပ္ ..
ကက္ထရီနာလိုအဆံုးရႈံးမ်ားေစတတ္လည္း
ခ်စ္မယ္။
တင္မိုသီမက္ေဗး ကြယ္လြန္ၿပီးလည္း
ငါကမင္းကို ခ်စ္ေနခဲ့တယ္။
မင္းကိုခ်စ္ေနရမယ္ဆို
အေမရိကန္အမုန္းသမားလည္း ျဖစ္ခ်င္တယ္
အီရတ္က အေသခံဗံုးတစ္လံုးလည္း ျဖစ္မယ္
ႀကဳိးေပးခံရမယ့္ ပင္လယ္ဓားျပေတြထဲလည္း
ကိုယ္၀င္ေရာက္ တန္းစီျပရဲပါတယ္။
ခ်စ္ရတာမေမာပါဘူး ကေလးရယ္
အလင္းမဲ့ ညေတြမ်ားလို႕
လမ္းမွားမွားေနတာကပဲ ခက္ခဲ။
ပဲရစ္မင္းသားလိုလည္းခ်စ္တယ္၊ ထရုိဂ်င္ျမင္းရုပ္ႀကီးလိုလည္းခ်စ္တယ္။
မင္းကိုရဖို႕အတြက္ဆို ေရနံေစ်းေတြတက္ေနလည္း
ၾကက္ဆူဆီနဲ႕ခုတ္ေမာင္းရင္း
အဖာအေထးမ်ားခဲ့တဲ့ လမ္းေဟာင္းႀကီးအတိုင္းခ်စ္မယ္။
တကယ္ပါေကာင္မေလးရယ္
လိမ္ခဲ့တာေတြမ်ားလို႕ၾကမ္းပိုးနဲ႕လိပ္မခြဲတတ္ေတာ့ေပမယ့္
မင္းကိုေတာ့ . . . .
သည္းသည္းမည္းမည္း ခ်စ္ေနခဲ့တာ အမွန္။
(၂ဝဝ၆ ခုႏွစ္က ကဗ်ာအေဟာင္းေလး —
အဲသည့္အခ်ိန္က လူေျပာမ်ားတဲ့ သတင္းေတြနဲ႕ဆက္စပ္ၿပီးေရးထာခဲ့တာမို႕
အခုအခ်ိန္မွဖတ္ရတာ အဆက္အစပ္မဲ့ႏိုင္ပါတယ္..)
